سبکهای شعر کهن فارسی، عنوانی است که به تقسیمبندی شعر کهن فارسی توسط ملک الشعرا بهار اشار دارد. سبک در ادبیات عبارت است از روش و شیوهای خاص که گوینده یا نویسنده، ادراک و احساس خود را با آن بیان میکند. سیروس شمیسا که خود نیز به سبکشناسی شعر و نثر ایران پرداخته است و کتابهایی نیر در این زمینه به چاپ رساندهاست بر این باور است این بهار بوده است که برای نخستین بار فن سبکشناسی را در ایران پایه گذاشته و کتاب «سبکشناسی یا تاریخ تطور نثر فارسی» یا همان سبکشناسی معروف نثر را نگاشته است. ظاهراً بهار نخستین کسی است که واژهٔ سبک را در شعر آوردهاست و شاعران پیش از او در این مورد از واژههایی چون «طراز» و «طریق» و «شیوه» و امثال اینها استفاده میکردند.
طبقهبندی شعر کهن فارسی بر پایهٔ سبکنامگذاری این تقسیمبندی فاقد پایهٔ علمی معتبر است و در آن تنها به جنبهٔ مکانی آن توجه شدهاست و بر اساس بسیار بودن سرایندگان سبکی خاص در منطقهای خاص میباشد.
سبک خراسانی (ترکستانی یا سامانی)سبک عراقیسبک هندیسبک بازگشت ادبی
فهرست مطالب:
فصل اول: آشنایی با دوره سبکی خراسانی
خصوصیات
خصوصیات زبانی سبک خراسانی
مختصات فکری سبک خراسانی
ویژگی های ادبی
شعرای معروف
و...
فصل دوم: شعر قرن ششم (دوره سلجوقیان)
علل تغییر سبک خراسانی
سه دبستان شعری قرن ششم
شعرای معروف قرن ششم
سبک بینابین
سبک آذربایجانی
و...
فصل سوم: سبک عراقی
مسیر تحول عرفان در قرون ششم تا نهم
مسیر حرکت و تکامل غزل در قرون ششم تا هشتم
مختصات شعر قرن دهم
زبانی
فکری
و...
فصل چهارم: شعر حد واسط سبک عراقی و هندی
قرن دهم
مختصات شعر قرن دهم
زبانی
فکری
ادبی
شعرای قرن دهم
و...
فصل پنجم: سبک هندی
عوامل پیدایش
دو شیوه در سبک هندی
مختصات سبک هندی
و...
فصل ششم: آشنایی با دوره بازگشت
دوره بازگشت
عوامل موثر در پیدایش نهضت بازگشت
مختصات شعر دوره بازگشت
زیان نهضت بازگشت ادبی
و...
فصل هفتم: سبک شعر نو
علل تغییر سبک
مختصات شعر مشروطه
شیوه شعر نو
مختصات شعر نو
و...
فصل هشتم: آشنایی با مسائل سبک شناسی
سبک دوره
سبک شخصی
شعر حرفی
شعر ساده
شعر دشوار