اقدام پژوهی چگونه توانستم رفتار های نامطلوب (دروغگویی) امیر رضا را در پایه سوم بهبود بخشم

فرمت فایل : ورد

تعداد صفحات :26

قسمتی از متن :

چکیده :

یکی از مهم ترین مشکلات والدین و معلمان در زمینه ی تربیت اخلاقی و شخصیتی دانش آموزان ، دروغگویی است. دروغگویی دانش آموزان برخی از والدین را نگران می کند و این مشکل ممکن است در سال های بعد نیز ادامه یابد. دروغگویی زمانی اتفاق می افتدکه آنان می خواهندچیزی راتوصیف کنند یا به اصطلاح آرزویی کنند که واقعیت آن چیزی بوده که آنها می خواسته اند..دروغ معمولاً «بیان خلاف واقع» و یا «کتمان یک واقعیت » است. بنا بر این باید بین این دو جنبه تمایز قایل شویم. « بیان خلاف واقع» ممکن است از  روی عمد و یا به واسطه ی عدم تشخیص واقعیت باشد. در مقابل«کتمان حقیقت» نوعی از دروغگویی است که مستلزم توانایی های ذهنی بیشتر است و معمولاً زمانی بروز می کند که ضمن برخورداری از توان استفاده از برخی سمبل ها و علائم در افکار و اعمال خود، تجارب و یادگیری هایی را در این زمینه دارد و از پوشیدن واقعیت به عنوان وسیله ای برای رسیدن به هدف هایش  بهره می گیرد.به نظر می رسد راه منطقی این است که وقتی چنین مشکلی در کلاس  پیش می آید ؛ بهتر است ابتدا آن مشکل شناسایی شود سپس  به صورت علمی مورد بررسی قرار گیرد . بعد از آن راه حل هایی جهت رفع مشکل پیدا کرده و به صورت عملی آن مسئله رفع گردد. اینجانب اشرف کرم پور آموزگار پایه سوم ابتدایی آموزشگاه غدیر کیان در سال تحصیلی اخیر با مشکل دروغگویی یکی از دانش آموزانم به نام امیر رضا مواجه شدم. این دانش آموز مشکلات فراوانی داشت و بنده تصمیم گرفتم دروغگویی وی را به کمک راهکار های جذاب دانش آموز محور برطرف نمایم.

مقدمه

استفاده از واژه های «الکی»، «شوخی» و یا «دروغ» نباید در خانواده و مدرسه  رواج داشته باشد و دانش آموز باید بداند دروغ در هر شکلی ناپسند است. سیامکی با بیان این مطلب که بهتر است ریشه دروغگویی دانش آموز را دریابیم، تاکید می کند: بهتر است به جای در نظر گرفتن تنبیه یا تهدید دانش آموز تلاش کنیم به موضوع از دید دانش آموز بنگریم تا دریابیم دانش آموز از دروغگویی چه نفعی می برد و به دنبال چیست. سپس به او نزدیک شویم. همچنین هرگز انگ دروغگو بودن به دانش آموز نزنیم. بهتر است به تخیلات دانش آموز احترام بگذاریم و او را بابت حرف زدن درباره موضوعاتی مثل غول و فرشته و حیوانات عجیب و غریب سرزنش نکنیم.

گاهی آموزگاران و والدین از دروغگویی مقابل دانش آموز اجتناب می کنند اما در عوض پنهان کاری را به او یاد می دهند. پنهان کاری هم شکل دیگری از دروغ است و در طول زمان دانش آموز یاد می گیرد که چه طور حرف بزند تا متهم به دروغگویی نشود. همچنین کاهش اعتماد به نفس در دانش آموز با تمایل به دروغگویی در ارتباط است و بچه هایی که عزت نفس پایین دارند به «خودیاری کاذب» یا به عبارتی به اغراق در بیان توانایی ها و حوزه اختیارات خود روی می آورند تا آن خلاء را جبران کنند.

اگر دروغگویی  در سال های ابتدایی درمان نشود همزمان با رشد دانش آموز شاخه و برگ بیشتری پیدا می کند و درمان آن دشوارتر می شود. سیامکی خبوشان با اشاره به این مطلب می گوید: یک دانش آموز  ناخواسته دروغ نمی گوید بلکه با ظرافت و زیرکی واقعیت را طور دیگری جلوه می دهد. اغلب این دانش آموزان برای فرار از تنبیه یا دریافت پاداش دروغ می گویند. این امر حاکی از آن است که شالوده رفتار اخلاقی در دوران دانش آموزی آن ها به درستی پی ریزی نشده است و حالا در دوران بزرگسالی برای رسیدن به اهداف خاص دروغ می گویند. در این سنین فشارهای والدین موقعیت را بدتر می کند و راهی جز دروغگویی برایشان باقی نمی ماند.

بیان مسئله

بی گمان همه ما از دروغ گفتن و یا شنیدن آن احساس ناخوشایندی داریم. دروغ در مقابل راستگویی قرار دارد و در تمامی فرهنگ ها و جوامع امری زشت و ناپسند تلقی می شود. بررسی ریشه ای دلایل دروغگویی امری بسیار پیچیده است و نیاز به واکاوی شخصیت انسان ها دارد. اگرچه ممکن است بعضی آن را یک رفتار زنانه تلقی کنند، اما نتایج تحقیقات نشان می دهد که تفاوت معناداری بین مردان و زنان برای دروغگویی وجود ندارد. در خانواده نیز مواردی پیش می آید که والدین از دروغگویی بیش از حد فرزندان خود ابراز نگرانی می کنند.

دانش آموزان گاه برای جریحه دار نکردن احساسات دیگران، پنهان کردن احساسات یا واکنش های خود، فرار از تنبیه و دریافت پاداش و توجه، دروغ می گویند.نکته این جاست که واقعیت و تخیل در زندگی دانش آموزان در هم تنیده است و دانش آموز ممکن است هر آن چه را به ذهنش می رسد بر زبان آورد. به این نوع دروغ، «دروغ سیاه و سفید» می گوییم. در بیشتر موارد چنین گفته هایی بسیار اغراق آمیز و غیرواقعی است. والدین از طریق اطلاعاتی که از گفته های دروغین دانش آموز کسب می کنند، می توانند به دانش آموز کمک کنند تا واقعیت را از افکار پوچ و خیالی تشخیص دهدگاهی دانش آموز دروغ می گوید، زیرا اجازه ندارد حقیقت را بگوید. به عنوان مثال وقتی به مادرش می گوید که از برادرش متنفر است، تنبیه می شود. اما اگر بلافاصله حرفش را پس بگیرد، والدین، او را بابت انکار احساسش مورد تشویق قرار می دهند. با این تجربه دانش آموز نتیجه می گیرد که انسان به دلیل گفتن حقیقت تنبیه می شود. گاهی هم والدین، دانش آموز را به دروغگویی تشویق می کنند. به این صورت که دانش آموز مجبور می شود به منظور دفاع از خود دروغ بگوید. این کارشناس ادامه می دهد: دانش آموزان از این که والدین از آن ها پرس و جو کنند، بیزارند به خصوص وقتی گمان کنند والدین از قبل پاسخ ها را می دانند. دانش آموزان همچنین از سوال های غافل گیر کننده بدشان می آید سوالاتی که وادارشان می کند دروغ بگویند، حقیقت را پنهان کنند و خجالت بکشند.