مبانی نظری و پیشینه آموزش خود کنترلی و پرخاشگری
مبانی نظری و پیشینه آموزش خود کنترلی و پرخاشگری
50 صفحه
همراه با منابع
پرخاشگری
خشم و پرخاشگری هیجان های جهان شمولی هستند که در همه فرهنگ ها دیده می شوند (صادقی و همکاران، 1381). واژه پرخاشگری زیر مجموعه اختلال سلوک[1]، ازریشه لاتین «aggression»، مشتق شده که به معنای پیش رفتن ونزدیک شدن به هدفی می باشد.اما در اصطلاح روانشناسی تعاریف بسیار زیادی برای آن ارائه شده است، ازجمله: پرخاشگری معمولا به رفتاری اطلاق می شود که قصد از آن صدمه رساندن (جسمانی و زبانی) به فرد دیگر یا نابود کردن دارایی افراد است. واژه اصلی در این تعریف قصد است (اتکینسون و همکاران،ترجمه براهنی و همکاران،1381).
کریک و کروک پیتر(1995)، پرخاشگری را شامل تمام رفتارهایی می دانند که به قصد صدمه زدن یا آسیب رساندن به دیگران انجام می شود. در این تعریف، صدمات هم شامل صدمات فیزیکی و هم شامل صدمات روانی (صدمه به عزت نفس و موقعیت اجتماعی افراد) می باشد.
هرگونه رفتار(منفعل و فعال) که بوجود آورندۀ هرگونه صدمه ای (فیزیکی و روانی) روی هرنوع هدفی با قصد و بدون قصد و بر روی هر موجودی (زنده یا غیر زنده) باشد، پرخاشگری محسوب می شود. بنابراین رفتار پرخاشگرانه فقط یک عمل فعال مانند کتک زدن نیست، بلکه می تواند شامل یک رفتار کاملاٌ منفعل، مانند ممانعت از انجام کاری هم باشد. موجود پرخاشگری حتماٌ نباید یک موجود زنده باشد، بلکه می تواند یک موجود غیر زنده مانند طوفان شدید، رعد و برق و زلزله هم باشد که ضربات مهلکی بر جان و مال انسان ها وارد می کند(فرانکن[2]،ترجمۀ شمس،1384).
به عقیدۀ بسیاری از محققان و نویسندگان، قصد و نیت در تعریف پرخاشگری از اهمیت خاصی برخوردار است. آنها قصد را اینگونه معنی می کنند:
پورافکاری(1376)، پرخاشگری را اینطور تعریف می کند:اصطلاحی بسیار کلی برای انواع گوناگونی از اعمال همراه با حمله و خشونت. چنین اعمالی را می توان فرض کرد که با یکی از دلایل زیر برانگیخته می شوند: 1- ترس 2- میل به ایجاد ترس 3- میل به پیش بردن عقاید و علائق شخصی.
[1] Conduct disorders
[2] Franken
